Wat ik eerst kwijt wil over mijzelf

Als ik wat over mijzelf moet vertellen, dan heb ik altijd het gevoel dat ik over mijn diagnose moet beginnen. Deze heb ik gekregen toen ik in groep 3 op de basisschool zat. Ik was altijd ‘anders’. Zo speelde ik vaak alleen, was afgeleid tijdens de les, gedroeg mij niet naar mijn leeftijd en zag niet altijd de gevolgen van mijn acties in. Autisme was de conclusie.

Ik had geen keuze, maar die diagnose werd een leidraad in mijn leven. Na groep 5 kwam ik terecht in het speciale onderwijs. Ik werd in de kinder- en jeugdpsychiatrie opgenomen, maar ik voelde mij er ongelukkig en die behandeling werd gelukkig gestaakt. Wel bleef ik op de speciale school, tot ik een grafische opleiding ging volgen.

Het label heeft mij altijd achtervolgd en werd een leidraad in mijn leven. Ik voelde mij minderwaardig en wist dat ik anders was dan de rest. Ik werd steeds strenger voor mijzelf en wilde net zo goed zijn als andere mensen. Normaal zijn werd min of meer een obsessie. Ik ging op mijn gedrag letten, of ik mij niet autistisch gedroeg. Deed ik in mijn ogen iets fout, keek ik naar mijzelf in de spiegel en strafte mezelf af.

Ik werd hier steeds scherper in en leerde mijzelf aan om gedrag van ‘normale mensen’ te over te nemen. Ik zocht rolmodellen, wilde zoveel mogelijk van hen leren, om mij het autisme af te leren. En die tactiek werkte voor mij. Toen ik eenmaal een baan had, vroeg deze methode steeds meer van me. Ik begon anti-depressiva te slikken en kwam met een burn-out thuis te zitten. Meerdere pogingen om terug aan het werk te gaan strandden keer op keer.

Gelukkig leerde ik in de periode dat ik thuis zat om meer van mijzelf te houden. Ik probeer niet meer op autistische trekjes te letten, maar die te accepteren als een deel van wie ik ben. En waar ik eerst aan mijzelf twijfelde, ben ik nu aan de diagnose gaan twijfelen, maar dat is weer een verhaal apart.

Mede door het lezen van ervaringen van anderen, ben ik mijzelf meer gaan accepteren. Hopelijk geef ik hiermee een voorbeeld om ook open te zijn naar elkaar, en hun kwetsbare kant durven te laten zien.

Het lucht op om de olifant in de kamer te kunnen benoemen. Nu dat de wereld uit is, kan ik schrijven over andere dingen waar ik veel over nadenk. Misschien wel om stiekem te bewijzen dat ik meer ben dan alleen die diagnose.